“Ik kan wel stellen dat mijn man en ik toen al een liefdevolle stabiele relatie hadden”, begint Mandy. “Mijn leven en ons leven samen veranderde drastisch natuurlijk. Maar qua intimiteit en seksualiteit hebben we er nooit een punt van gemaakt. Ik heb gevoel tot aan mijn navel, tot mijn heupen is het verstoord en daaronder voel ik niks. Het is natuurlijk niet leuk dat ik niks voel als het gaat om intimiteit, maar we zijn er aan gewend. We hebben andere manieren gevonden die voor mij oké zijn. Ik kan me voorstellen dat het voor andere mensen weer anders werkt, maar mijn man vindt mij nog steeds zo leuk, knap en aantrekkelijk als altijd”, zegt Mandy.
Kan ik nog kinderen krijgen?
Het idee van het ouderschap was altijd aanwezig, maar met haar dwarslaesie waren er nieuwe vragen en zorgen. Mandy vertelt daarover: “Kan ik nog kinderen krijgen? En hoe zorg ik voor hen?’, waren wel gedachten die tijdens mijn revalidatie de revue passeerden. Zeker in het begin van mijn laesie, als ik om me heen keek naar jonge moeders, vond ik het soms best pittig. De gedachte aan alles wat ik misschien niet zou kunnen doen met mijn kind, vond ik confronterend. Er was altijd wel iets dat ik kon bedenken dat niet zou kunnen. Aan de andere kant was er ook de gedachte dat we er iets moois voor terug kregen als het wel lukte om zwanger te worden. We hebben er samen veel over gepraat en kwamen tot de conclusie ‘Als anderen het kunnen, waarom wij dan niet?’. Bij alles wat er niet kan, staat er iets tegenover wat wél kan!”.
Goed gesprek met medisch team
Mandy en haar man maakten een afspraak met revalidatiearts Janneke Stolwijk. ”Dat was een fijn gesprek en al snel was de afspraak bij de gynaecoloog gemaakt. We hebben daar uitbreid gesproken over hoe een zwangerschap met een dwarslaesie gaat en wat mogelijke risico’s zijn. Ik had eigenlijk wel vertrouwen in mijn lijf dat dat goed zou komen. Voor mijn man was het anders, aangezien hij alle zorgen heeft moeten dragen ten tijde van het ongeluk. Hij had wat meer angst bij complicaties. Want die zijn er wel. Er is meer kans op blaasontsteking bijvoorbeeld.”
“Al snel was ik zwanger. En ik bleek zwanger van een eeneiige tweeling, dus kwamen er wat uitdagingen bij. Ik had nu een meer medische zwangerschap. Om de week moest ik naar het ziekenhuis voor controle van de tweeling en mijzelf. De gehele zwangerschap verliep eigenlijk zoals je mag verwachten met de nodige kwaaltjes die er gewoon bij horen.”
Hulp van de ergotherapeut
“Wij zijn op een natuurlijke wijze zwanger geworden”, gaat Mandy verder. “Met dat ik zwanger was, heb ik een afspraak gemaakt met ergotherapeut Kim van den Adel, zodat we ons konden voorbereiden op hoe we de zorg voor onze kinderen konden gaan doen. We keken bijvoorbeeld naar hoe ik de tweelingwagen kon duwen. Dat kon met een Smoov, die via de gemeente aan te vragen was. Er zijn veel dingen te bedenken waardoor je veel zelf kan doen bij de zorg van je kind.”
Doortastend
“Ik had richting de bevalling best wat last van harde buiken. Dat kon ik wel voelen. Maar de dag van de bevalling was ik niet helemaal fit en moe. Ik wilde eigenlijk gewoon even rusten, maar mijn man stond erop dat we naar het ziekenhuis gingen. Dat bleek ook maar goed te zijn, want ik had al zeven centimeter ontsluiting toen ik in het ziekenhuis kwam. Ik dacht dat ik wel iets van de weeën zou voelen, maar dat was dus niet zo. Wij kregen onze twee mooie meiden die dag”, sluit Mandy haar verhaal trots af.
