“Het begon met een simpel griepje dat maar niet over ging”

In de herfstvakantie van 2013 werd Willemijn (toen 17) geveld door de griep. Een weekje rust bleek niet genoeg om te herstellen. Toen de vermoeidheid bleef, volgde na een aantal maanden de diagnose ‘Chronisch vermoeid’. Willemijn heeft eerst klinisch en daarna poliklinisch gerevalideerd in De Hoogstraat. Deze periode heeft haar geholpen om te herstellen en de persoon te worden die ze nu is. Ze wil graag haar persoonlijke ervaringen delen om anderen te helpen in hun zoektocht naar herstel.

“Van de periode na die bewuste griep herinner ik me vooral dat ik volledig uitgeput was. Ik ging niet meer naar school, zag m’n vrienden niet en ik kon alleen maar hangen of slapen. Na tien minuten fietsen was ik al bekaf. Ik hoopte dat het over ging door veel te slapen. Op een gegeven moment sliep ik 16 uur op een dag en bereikte ik het moment dat het echt niet meer ging. Zou dit nog wel over gaan?”

De diagnose chronisch vermoeid

“Toen volgde een periode van meerdere bezoeken aan de huisarts, onderzoeken door artsen en behandelaars en een zoektocht naar dé manier om weer beter te worden. De diagnose chronisch vermoeid werd vastgesteld en uiteindelijk kwamen we bij De Hoogstraat terecht. Hier zitten de deskundigen, werd mij verteld. Gelukkig kon ik snel terecht. In maart 2014 werd ik klinisch opgenomen op de jeugdafdeling.”

“Het gevoel dat ik beter ging worden, gaf mij kracht”

“De eerste paar weken waren zwaar. Maar het gevoel dat ik beter ging worden gaf mij de kracht om te vechten en door te gaan. Omdat je uit je eigen omgeving bent, kan je je helemaal focussen op jezelf en kom je erachter dat de extreme vermoeidheid diverse oorzaken heeft. Ik was me er niet van bewust hoeveel energie ik verloor aan van alles. En grenzen aangeven, daar had ik nog nooit van gehoord. Achteraf is het niet zo gek dat mijn lichaam er gewoon klaar mee was.”

“De Hoogstraat gaf mij de bouwstenen om verder te gaan met m’n herstel”

“Door de aanpak van de arts en de therapeuten had ik vanaf dag één het gevoel dat ik op de goede weg terug was. Er werd naar me geluisterd en met behulp van de therapeuten kreeg ik meer inzicht in mijn karakter. Zowel tijdens als na de periode dat ik opgenomen ben geweest, heb ik ontzettend veel gehad aan de behandelingen. Ik ervaar het als een groot voordeel dat ik mezelf op deze leeftijd zo goed heb leren kennen. Ik weet wat mijn valkuilen zijn en waar ik energie van krijg. Ik ben door een heel diep dal gegaan, maar ben uiteindelijk hersteld dankzij de bouwstenen die ik de rest van mijn leven meeneem.”

Vertrouwen in jezelf

“Na de periode in de kliniek ging ik terug naar huis en werd ik poliklinisch behandeld. In het begin reisde ik vijf dagen per week op en neer naar De Hoogstraat. Ik ging ook gelijk weer naar m’n oude school. Dat was best zwaar, maar ik merkte dat ik het heel fijn vond dat mijn leven weer opstartte en dat ik m’n vrienden weer zag. Na een paar maanden merkte ik dat ik het vertrouwen in mezelf terug kreeg en voor het eerst zei ik hardop: we zijn er bijna, ik krijg m’n leven weer terug.”

“Bedankt dat het zo goed met me gaat!”

“Vol zelfvertrouwen begon ik het nieuwe schooljaar in 6 VWO. Ik maakte het mezelf iets makkelijker door wiskunde B te schrappen. Een maand later begon ik weer met basketbal. Ik kon het gewoon weer! Met mijn VWO-diploma op zak begon ik aan een lange reis door het buitenland. Deze moest ik eerder afbreken omdat mijn moeder ziek werd en overleed. Mede door wat ik heb geleerd bij De Hoogstraat kon ik hiermee omgaan en het leven weer oppakken. De periode daar heeft me echt gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik studeer nu in Utrecht aan UCU (University College Utrecht) en fiets regelmatig langs De Hoogstraat. Dan denk ik terug aan hoe intensief het was en ook hoe leuk we het onderling hebben gehad. We steunden elkaar en gingen allemaal door hetzelfde proces. Ik ervaar nu ook in het dagelijks leven hoeveel ik aan de revalidatieperiode heb gehad. Ik woon met studenten op een campus. Daar is altijd wat te beleven en het is vaak druk. Als het me te veel wordt, weet ik hoe ik daar goed mee om kan gaan. Zelfs een wandeling in het park of even gitaar spelen kan al flink helpen. In december 2016 heb ik na lange tijd mijn behandelaars weer gesproken. Ik heb ze nog een keer bedankt voor wat ze voor me hebben gedaan. En dat het mede dankzij hen zo goed met me gaat.”

(geplaatst op 1 augustus 2018)