Roan (18 jaar) is een fanatieke gamer. In zijn vriendengroep staat hij jarenlang onverslagen bovenaan met het spel Fifa. Dat verandert in een klap als hij vorig jaar zomer door een ernstig auto-ongeluk een hoge dwarslaesie oploopt en tot zijn schouders verlamd raakt. Toch lukt het hem tijdens zijn behandeling bij De Hoogstraat Revalidatie zijn hobby weer op te pakken. “Dat ik dit weer kan, is zo belangrijk voor mij!”
“Mijn oude game niveau haal ik niet meer. Een overwinning is lastig, maar als het lukt, geeft dat een dubbel goed gevoel!”, vertelt een lachende Roan in zijn kamer bij De Hoogstraat. “Veel mensen snappen niet dat ik zo positief ben na wat er is gebeurd. Maar zo was ik altijd en ben ik nog steeds. Ik ben niet veranderd, alleen kan ik veel minder. Hoe erg ook, het is zoals het is.”
“Voor het ongeluk gamede ik elke dag. Thuis heb ik een kamer met zes schermen. Mijn ouders vonden het prima. Ze zijn gelukkig niet streng. Een sporter was ik nooit. Mijn vrienden zijn ook bijna allemaal gamers. Tijdens de spelletjes praten we en maken we lol. Na het ongeluk hoopte ik dat ik weer kon gamen, maar hoe wist ik niet. Mijn linkerarm kan ik iets optillen en mijn rechterarm een beetje kantelen, verder doet niks het meer. Met de ergotherapeut besprak ik mijn wens. Bij De Hoogstraat hadden ze deze vraag nooit eerder gehad van iemand met zo’n hoge dwarslaesie. We gingen aan de slag, naast de gewone dingen die iedereen met een dwarslaesie moet leren, zoals transfers maken vanuit- en naar je rolstoel. Het hele proces heeft een aantal maanden geduurd, omdat we alles moesten uitvinden.”
Ergotherapeut Marloes: “Het was een puzzel die Roan, de revalidatietechnicus en ik samen hebben opgelost. Ik vond het een enorme uitdaging en wilde per se dat het zou lukken. Gelukkig wist ik van het bestaan van de Xbox Adaptive Controller. De ouders van Roan kochten het apparaat voor hun zoon. Door het volgen van een game webinar, contact met de leverancier, filmpjes op internet en blijven denken in mogelijkheden, kwamen we steeds een stapje verder. De revalidatietechnicus maakte een statief waar Roan met zijn rolstoel in kan rijden. Het was precisiewerk om de knoppen op het statief, die zijn verbonden met de Xbox Adaptive Controller en corresponderen met de lichaamsfuncties waarmee Roan kan gamen, op de juiste plekken te krijgen. De gameknoppen en een van de joysticks bedient Roan met zijn kin, wang en schouders. Met zijn linker onderarm bedient hij de andere joystick.”
Roan: “Je snapt dat ergotherapie mijn favoriete therapie was en nog is. Elke keer dacht ik: ‘Yes, ik mag weer!’ Sinds kort lukt het gamen vijf minuten achter elkaar. Ondanks het vele trainen van mijn nek- en armspieren met de fysiotherapeut, is het bedienen van de joystick erg zwaar voor me. Hiervoor wordt een oplossing gezocht. Maar ik ben al blij dat ik weer kan meedoen aan een spel, ook al is dat maar een paar minuten. Het voelt dan alsof het weer normaal is met mijn vrienden. Ons contact verloopt ook makkelijker tijdens een spel. Heel anders dan wanneer iemand belt. Dan is het: ‘Hoe gaat het?’ ‘Goed’, zeg ik, en daarna zijn we uitgepraat. Op dit moment ben ik extra blij met ons gamecontact, omdat vanwege het coronavirus alleen mijn ouders nog op bezoek mogen komen.”
Marloes: “Het is geweldig dat Roan weer kan doen wat hij leuk vindt. Ik hoop dat we in de toekomst meer mensen zoals Roan hier blij mee kunnen maken. Dankzij een gift van het Vriendenfonds van De Hoogstraat hebben we intussen de apparatuur zelf aangeschaft. Omdat we weten hoe het werkt, zal het veel sneller gaan. Echt tevreden ben ik pas als Roan helemaal zelfstandig kan gamen. Nu heeft hij nog iemand nodig om de joysticks te verwisselen. De bedoeling is dat hij straks alleen met de joystick van zijn elektrische rolstoel, via een omvormkastje in zijn rolstoel, kan gamen. Over een paar weken krijgt Roan zijn eigen rolstoel. Met de leverancier heb ik al contact over de aanpassingen.”
Roan: “Volgende maand mag ik naar huis. Ik blijf nog wel een tijd poliklinisch in behandeling. Het huis van mijn ouders wordt verbouwd, zodat ik een aangepaste woonruimte krijg. Voor mijn dagelijkse zorg blijf ik afhankelijk van anderen. De maatschappelijk werker van De Hoogstraat heeft contact met school over het vervolg van mijn MBO opleiding Bouwkunde. Doordat ik weer kan gamen, heb ik digitaal ook meer mogelijkheden. Maar hoe mijn leven er straks echt uit gaat zien, dat zie ik dan wel. Ik leef met de dag. Als ik maar wel kan gamen.”
(Dit bericht is geplaatst op 12 mei 2020)
