De deuren van de sporthal gaan open. Een stoere kerel komt binnen. Een joviale ‘Goedemorgen Martijn’, galmt door de hal. Rick Bos heeft een afspraak met Martijn, sporttherapeut bij De Hoogstraat. Rick revalideert nu bij De Hoogstraat vanwege een pittige schouderoperatie. Ricks doel? Zo snel mogelijk weer kunnen bewegen!
“Weet je dat ik hier 32 jaar geleden, in 1990 voor het eerst kwam?” begint Rick. “Ik was 25 en had een motorongeluk gehad. Ik had domme pech. Iemand reed met 90 km per uur bij mij achterop met een complete dwarslaesie vanaf thoracaal 7 tot gevolg.” “Hoe was dat in die tijd?”, vraagt Martijn. “Ik werk best al een tijd in De Hoogstraat, maar toen was revalideren echt wel anders, toch?”. Rick beaamt dat. “De Hoogstraat was toen net nieuw. Ik kwam binnen op een ‘strijkerbed’. Om de twee uur werd ik omgedraaid, van m’n rug naar mijn buik en andersom. Gelukkig mocht ik daar na 2,5 maand uit. Een verademing, mijn leven begon toen weer”.
De revalidatie die volgde verliep relatief snel bij Rick. Sporten werd zijn heilige graal. “Abel, de sporttherapeut die onlangs met pensioen is gegaan, wist mij te triggeren als 25-jarige knul. Er waren nog een aantal jongens van mijn leeftijd, die elke ochtend gingen rolstoelbasketballen. Het werd mijn doel voor mijn revalidatie! Het was gezellig, ik kon weer lachen en ik kon bewegen. Het revalideren ging door het sporten sneller. Ik wilde mezelf kunnen aankleden, wassen en eten, want ik wilde zo snel mogelijk met die jongens mee kunnen doen. Natuurlijk was het revalideren ook pittig maar we hadden een goede tijd met in de ochtend sporten met Abel en einde middag in de rolstoel naar Hoog Catharijne.” Rick revalideert een jaar in De Hoogstraat. In die tijd ging je na de intensieve revalidatie naar een ‘long-stay-afdeling’.
“Jij kreeg toch ook de allereerste handbike in Nederland?”, vraagt Martijn. “Ja klopt, ik werd in mijn traject gevolgd door de EO. Abel wist daar handig gebruik van te maken, want die zette mij in de eerste aankoppel-handbike. Dat werd op beeld gezet. Dat was de start van de handbikes in Nederland. In die tijd waren het nog niet van die mooie handbikes als nu. Ik gebruikte de handbike toen om een boodschap te kunnen doen, ze waren nog best zwaar. Nu is dat wel echt anders!”
“Wij hebben elkaar in 2014 ontmoet Rick. Je hebt hier toen weer zes weken gerevalideerd, je kwam voor een revisie. Dat zie ik vaker. Oud-revalidanten die na ruim tien, vijftien of soms langere tijd, toch weer terugkomen om bepaalde dingen opnieuw uit te zoeken”. “Dat klopt, wel grappig om te constateren dat sporten mij toen weer gered heeft. Je moet weten, ondanks mijn dwarslaesie heb ik alle kansen die ik kreeg met beide handen aangepakt. Ik heb tussen 2006 en 2014 veel, echt heel veel gewerkt. Ik had een gave baan waarvoor ik de hele wereld over reisde. Mijn dwarslaesie heeft mij nooit beperkt in die zin. Je moet soms creatief zijn in oplossingen, maar dat lukte. Maar in 2014 wilde mijn hoofd sneller dan mijn lichaam wilde. Ik had een leuke baan, had wat te vertellen, maar ik moest stoppen, mijn lichaam kon niet meer. Er moest alleen nog wel een knop om, zowel mentaal als fysiek. Ik had erg last van mijn schouders en ook mentaal wilde ik niet in een gat vallen. En bovenal moest ik weer fit worden. Jij hebt me daarbij geholpen!”
“Dat hebben we samen weer ontdekt”, vult Martijn aan. “Het was mooi om samen te zoeken naar welke sport bij jou paste. Het is ook logisch dat je behoeften en doelen aanpast naarmate je langer je dwarslaesie hebt. Je wordt immer ook ouder. Ik weet nog dat we samen de handbike weer pakten. Maar nu een veel lichtere en elektrisch. Dat was de uitkomst!”
“In eerste instantie vond ik dat elektrische echt niks, ik was bang dat ik me daardoor nog meer beperkt zou voelen. Ik had het veel eerder moeten doen!”. “Ik hoor dat heel vaak van andere revalidanten”, zegt Martijn. “Ik zeg dan ook vaak: dan komt een puber op een elektrische fiets jou inhalen, en jij moet nog je hele leven met je schouders doen. Wat let je!”
“In 2014 was ik echt niet fit en te zwaar. We zijn samen gaan trainen en in 2016 daagde jij me uit om mee te doen aan de HandbikeBattle”, aldus Rick. “Ik wilde er ook wat kilo’s af, want iedere kilo te veel moest ik ook de berg op sjouwen. Gelukkig lukte dat.” Martijn: “Je bent er ook wel bewust mee omgegaan. Letten op je voeding en bewegen met handbiken en fitnessen. Wat heeft het jou eigenlijk gebracht?”, vraagt Martijn aan Rick. “Vooral veel vrijheid en gemak. Je kan veel makkelijker je transfers maken en ik heb meer uithoudingsvermogen, maar de kers op de taart is toch wel de HandbikeBattle in 2017 én 2018! Tijdens een meting werd duidelijk dat ik met mijn armspieren net zoveel zuurstof op kan nemen in mijn bloed als iemand van mijn leeftijd met zijn bovenbeenspieren. Dat is fit zijn, wat mij betreft”. Martijn vraagt daarop door: “Wat doe je nu om je goed te voelen?”. “Ik start mijn dag met meditatie en dan twee uur sport. Vaak een heerlijk rondje fietsen op de handbike. Daarna heb ik zo wat werkzaamheden gedurende de dag. Ik moet wel zeggen dat ik dit niet zonder de steun van mijn vrouw kan doen. Zij geeft me hiertoe alle ruimte. Het vraagt wat planning, maar we krijgen alle activiteiten goed op elkaar afgestemd. Wij varen er zo allebei wel bij.”
De mannen kunnen nog uren door blijven praten. Wil je weer in beweging komen, maar weet je niet hoe? Neem contact op met de revalidatiearts van De Hoogstraat. We krijgen je samen met het team van De Hoogstraat graag in beweging.
Martin en Martijn spelen een potje basketbal
En….. scoooooooor!
