Jos Schaddelee (61 jaar) krijgt een hartstilstand tijdens een parachutesprong. Hij overleeft het dankzij een snelle reanimeeractie van zijn springmaatje. Het leven van de succesvolle zelfstandig ondernemer verandert daarmee in één klap. Een intensief revalidatietraject bij De Hoogstraat Revalidatie volgt, waar Jos alles weer opnieuw moet leren. “De behandelaars gaven mij steeds het vertrouwen dat ik dingen wél kon.”
“Voor het ongeluk was formatiespringen mijn passie”, vertelt Jos. “Eigenlijk nog steeds, alleen kan ik het niet meer. Het is machtig om samen met andere springers figuren in de lucht te maken. Ruim vijftienhonderd sprongen maakte ik. Het ging altijd goed, tot 21 oktober 2018. Mijn springmaatje zag mij bewusteloos in de lucht hangen. Gelukkig had ik nog aan het touwtje getrokken waardoor mijn parachute open ging. Hij landde naast me en begon direct met reanimeren. In het ziekenhuis bleek dat mijn nek was gebroken. Tien dagen later kreeg ik ook nog een hersenbloeding, waardoor ik halfzijdig verlamd raakte. Anderhalve maand lang vocht ik voor mijn leven. Het is een zwart gat in mijn geheugen.”
Toen Jos bij De Hoogstraat kwam, kon hij helemaal niks. Hij was verlamd, zelfs slikken lukte niet. “Ik kon er niet mee omgaan dat ik ineens afhankelijk was van anderen”, vervolgt Jos. “Altijd was ik druk geweest en gewend mijn eigen beslissingen te nemen. Ik werd somber en ik had er geen vertrouwen in dat ik ooit nog iets zou kunnen. De ergotherapeut legde me uit wat er in mijn hoofd was gebeurd en dat ik dingen weer opnieuw moest leren om voor mezelf te kunnen zorgen. Ik miste het overzicht en had geen idee wat erbij komt kijken om voor jezelf te zorgen. Zo vond zij dat ik zelf mijn sokken moest leren aantrekken, terwijl ik daar het nut helemaal niet van in zag. De ‘sokkendiscussie’ loste zich vanzelf op toen ik doorkreeg dat ik écht zelf aan de bak moest als ik iets wilde bereiken.”
“Langzaam kreeg ik meer inzicht, omdat de psycholoog doelen expliciet maakte en in een schema zette. Doelen waren bijvoorbeeld dat ik over een week zover was om een dag naar huis te kunnen, over drie weken achter een vierpoot zou lopen of over vier weken kon zwemmen. Door de doelen had ik iets om voor te werken. Als ondernemer was ik dat ook gewend. Door de betrokkenheid en het enthousiasme van de behandelaars en het vertrouwen dat ze uitstraalden, lukte het me om doelen te behalen. Ik had een band met de behandelaars, waardoor ik het gevoel had dat we het samen deden, dat stimuleerde enorm. Elk behaald doel werd een succesmomentje: de eerste keer naar huis met kerst, de eerste vijf meter lopen. Ik stond te huilen van blijdschap. De behandelaar die er naast stond was net zo blij.”
De ergotherapeut leerde Jos plannen. “Eindeloos oefenden we bij alles wat we deden dat ik eerst moest nadenken hoe ik dat zou doen en wat ik daarvoor nodig had”, vertelt hij. “Als je gezond bent, sta je er niet bij stil hoeveel handelingen je moet verrichten als je bijvoorbeeld gaat douchen, aankleden of eten. Maar zonder overzicht en met een lijf dat voor de helft niet meedoet, gaat niks vanzelf. Tijdens de therapie kookte ik zelfs een maaltijd. Vooraf dacht ik na hoe ik dat ging doen en zette ik alle spullen klaar. Toen het lukte kreeg ik zo’n kick! Thuis heb ik dat nu nog steeds als dingen lukken, bijvoorbeeld een lamp ophangen of een gaatje boren. Het verschil met vroeger is alleen dat het tegenwoordig een heel ‘project’ is in plaats van even snel tussendoor iets doen.”
Jos revalideerde vier maanden intern en drie maanden poliklinisch. “Het was een lange weg”, vertelt hij. “Ik vind het nog steeds ongelooflijk wat we met elkaar hebben bereikt. Ik kon helemaal niks en kijk nu! Ik loop weer met een stok en maak fietstochten op mijn driewielfiets. Mede dankzij mijn fysiotherapeut, die nooit opgaf om mij aan te moedigen en me te laten geloven dat ik het kon. De consulent ‘aangepast sporten’ heeft mij goed geadviseerd wat ik na mijn revalidatie aan sport kon doen. Ik train nu wekelijks met een personal trainer, sport bij een clubje voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en ik tafeltennis met een bok achter me voor de stabiliteit.”
“Mijn vrouw was een enorme steun voor mij en dat is ze nog steeds, daar prijs ik me gelukkig mee. Maar het was nuttig dat de maatschappelijk werkster mij inzicht gaf in wie en wat in mijn nieuwe situatie nog meer belangrijk voor me is, zodat niet alles op mijn vrouw neerkomt. Mijn werk als directeur van het audiovisuele bedrijf van mijn broer en mij lukt niet meer. Ik volg nu een cursus voor NAH-ambassadeur. Het lijkt me mooi om mensen met NAH te coachen, zodat ik mijn ervaring kan gebruiken. Het is zo belangrijk om in mogelijkheden te denken. Ik kan misschien honderdduizend dingen niet meer, maar ik kan ook honderdduizend dingen wèl. Tijdens mijn afscheid bij De Hoogstraat heb ik het hele behandelteam toegesproken. De belangrijkste boodschap: ‘Wees trots op wat jullie hier elke dag doen!’”
