Elvira Stinissen (40 jaar) kan zich een leven zonder sport niet meer voorstellen. Jarenlang speelt ze mee in de top van het dames zitvolleybal. Ze is lid van de atletencommissie van het Internationaal Paralympisch Comité (IPC) en werkt bij het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, waar ze zich inzet voor het inclusief sporten. “Het aangepast sportadvies van De Hoogstraat is bepalend geweest voor mijn sportcarrière”.
“Tot mijn zesde was ik me niet bewust dat ik anders was. Ik ben geboren met een kort been en draag een prothese sinds ik kan lopen. Ik wist niet beter en deed overal aan mee. Als het even kon, speelde ik buiten. Het viel dus op toen ik ineens binnen bleef bij mijn poppen. Omdat mijn ouders vonden dat ik moest bewegen, ging ik op paardrijden. Ze kozen voor een manege, speciaal voor kinderen met een beperking. Toen ik het gedrag overnam van de kinderen met een verstandelijke beperking moest ik er vanaf. Daarna werd het een “gewone” manege. Ik vond het geweldig en was elk vrij uurtje op de manege te vinden. Tijdens het paardrijden deed ik mijn prothese af. Rond mijn puberteit wilde ik dat niet meer. Ik vond het ongemakkelijk als anderen het zagen en stopte met paardrijden.
Ik mocht meteen meedoen en was verkocht
Na een paar jaar wilde ik weer wat aan sport doen, maar ik had geen idee wat. Bij De Hoogstraat Revalidatie, waar ik vaste klant was voor mijn prothese, verwezen ze me door naar Els Duijn, Consulent aangepast sporten. Ik dacht: “Zij zal ook wel met een rolstoelsport aankomen, net als iedereen.” Dat wilde ik dus per se niet. Want waarom in een rolstoel als ik kan lopen. Els luisterde, stelde vragen en was goed geïnformeerd over de mogelijkheden. Zitvolleybal leek haar iets voor mij. Ze legde het eerste contact en kwam later ook bij een training kijken. Het warme welkom van het team en de coach, die zelf twee benen mist, gaf me een goed gevoel. Het team bestond uit een mix van jong en oud en mannen en vrouwen met zicht- en onzichtbare beperkingen. Ik mocht meteen meedoen en was verkocht.
De eerste keer ben ik rechtsomkeert naar huis gegaan
Door het vele hinkelen en lange kruipen als kind, heb ik een sterke romp. Dat is een voordeel bij zitvolleybal, waar je alles vanuit je romp en armen doet. Zitvolleybal lag me en ik was fanatiek. De coach – ook bondscoach van het Nationale dameszitvolleybalteam – vroeg of ik ook met dat team wilde mee trainen. Dameszitvolleybal was in opkomst en het Nederlands team probeerde zich te plaatsen voor de Paralympics. Ik vond het een eer én doodeng. De eerste keer dat ik naar een training ging en het team in de kleedkamer hoorde praten, ben ik rechtsomkeert naar huis gegaan. Na een paar keer aandringen van mijn coach – waar ik nou bleef – durfde ik pas. Haha, ik heb het ze nooit verteld!
Een geweldige ervaring
In 2008 deed ik voor het eerst mee aan de Paralympics in Peking. We werden derde. Een geweldige ervaring. Vier jaar later in Londen werden we vierde. Ondertussen werd ik gevraagd voor de atletencommissie van het IPC, waar ik nu nog steeds deel van uitmaak. In 2016, na de Paralympics in Rio, nam mijn motivatie af. Zestien jaar op topniveau sporten vraagt veel van je. Ik wilde me focussen op mijn privéleven, werk en de atletencommissie.
Mijn zelfvertrouwen groeide erdoor
Zonder het aangepast sportadvies was mijn leven waarschijnlijk anders gelopen. Zelf was ik niet op zitvolleybal gekomen. Als je niet weet wat er mogelijk is, bestaat het risico dat je afhaakt. Het sporten heeft me veel gebracht, zowel fysiek als mentaal. Mijn zelfvertrouwen groeide erdoor. Er is nu niks meer dat ik niet durf vanwege mijn beperking. Ik leerde veel nieuwe mensen kennen, waardoor mijn netwerk groeide. Mijn functie bij de atletencommissie heb ik eraan te danken. En dat ik na mijn studie Sociale Wetenschappen in de sport ging werken, was zonder mijn sportcarrière ook niet gebeurd.
Daarom gun ik iedereen met een beperking een aangepast sportadvies
Op dit moment zitvolleybal ik één keer per week en fiets ik regelmatig op mijn handbike en fitness ik met een personal trainer. Wat je doet aan sport en op welk niveau maakt geen bal uit, als je maar iets doet. Dat geldt trouwens voor iedereen, mét of zonder beperking. Maar uit cijfers blijkt dat van de mensen met een beperking maar negentwintig procent sport. Zo zonde, dat zou veel meer moeten. Met een beperking is het nog steeds vaak lastiger om een passende sport te vinden en minder vanzelfsprekend om te sporten. Daarom gun ik iedereen met een beperking een aangepast sportadvies!”
Klik hier voor meer informatie over revalideren en sport!
(geplaatst op 18 oktober 2019)
