Ellen werd op 11 november 2020 tijdens het wandelen geraakt door een auto en liep daarbij een hoge dwarslaesie op. Na 2 maanden in het ziekenhuis begon haar revalidatie in De Hoogstraat. Op haar eerste dag in de kliniek ontmoette zij Quido en ze kregen al snel een bijzondere band. Tijdens het interview vertellen de twee over hun tijd in De Hoogstraat en lachen ze wat met elkaar af.
“Het was gelijk goed tussen ons. We hebben dezelfde humor, kunnen gek doen samen en gewoon geinen met elkaar. We zagen elkaar regelmatig tijdens mijn klinische revalidatie”, vertelt Ellen. “Ja en we hebben veel gedaan, op allerlei vlakken. Ellen kon in het begin nog helemaal niets, ook niet met haar armen. Ze kon alleen haar hoofd bewegen. Toen kwamen er gaandeweg kleine functies terug en dat hebben we maximaal benut.” vult Quido aan. “In het begin konden haar vingers een paar millimeter heen en weer bewegen, waardoor ze haar rolstoel met maar 1 knopje kon bedienen. Niet eens met een joystick. Maar bij Ellen kwamen mooi gelijkmatig wat functies terug, elke week kon ze wel iets meer. Het waren kleine stapjes en het was een moeizaam traject, maar we konden elke keer weer haar grenzen verleggen. We waren professioneel bezig én konden ook geintjes maken, dat hield de moed erin. Het was altijd een feestje bij ons”.
Ellen: “Ik heb altijd een positieve instelling. Altijd! Daarom hebben we ook zoveel lol. En door positief te zijn, zijn de mensen om me heen ook positiever en willen ze meer voor me doen. Dus eigenlijk als ik iets zei of vroeg, dan werd dat gedaan.” Quido haakt aan: “Dan gingen we wat maken en proberen voor haar. En het lukt niet altijd, maar toch ook vaak wel.” Ellen vervolgt: “Proberen, proberen, proberen. Ik ben heel blij met alles wat hij voor mij gemaakt heeft. Iedere aanpassing. Door hem kan ik weer fotograferen, dat geeft vertrouwen. Ik voel me serieus genomen en gehoord. Dat is heerlijk.”
“Mijn meest bijzondere moment in De Hoogstraat was wel zonder Quido. Op een gegeven moment zei de fysio: ‘Ellen, hou er rekening mee dat dit het is’. En ik zei ‘Nee, dat accepteer ik niet’. Ik wil gewoon vooruit, op wat voor vlak ook. Mij krijg je niet kapot. Ik had toen mijn handfunctie een beetje terug en ik kon mijn benen een beetje bewegen. Nu loop ik 2 keer in de week in mijn tuin een rondje om de tafel met een rollator.”
Quido: “Met dat optimisme hebben we veel bereikt, want het is ook echt wel moeilijk geweest. We hebben elke keer de grenzen kunnen verleggen met een geintje. Dan kwam Ellen weer lachend terug, omdat er iets was afgebroken of dan had ze weer iets aan gort gereden. En dan werd de man van de rolstoelplaats boos en huppakee, dan gingen wij weer het volgende maken.” Quido en Ellen kijken elkaar aan en schieten in de lach terwijl ze herinneringen ophalen.
Quido vrolijkt de boel op door met een pruik Ellen op te wachten voor een van hun afspraken.
Quido weet als geen ander hoe het is om na een zwaar ongeluk te moeten revalideren. “Ik ben van origine oud-revalidant van De Hoogstraat door een motorongeluk. Ik lag er heel slecht bij, ik zat zwaar aan de beademing en heb bijna een jaar lang platgelegen. Tijdens het revalideren ging het heel snel vooruit, tegen de verwachtingen in. Ik kreeg snel allerlei functies terug. Een beetje zoals Ellen, maar dan keer 10. Dat is alweer 30 jaar geleden en daarna begon ik hier met werken. Ik snap wel een beetje in wat voor positie de revalidanten zitten, dat kan geestelijk zijn tot lichamelijk.”
“Ik ben vooral van het rariteitenkabinet noem ik het maar. Ik help de wat complexere mensen.” “En bedankt, haha!”, grapt Ellen. Nadat de twee zijn bijgekomen van het lachen vertelt Quido verder: “Dus echt de mensen waarbij de armen en benen niet willen en daarbij in de breedte van de zin alles gaan tegenkomen. Van computerbediening, rolstoelbesturing en individuele aanpassingen tot zelfverzorging, hobby en werk. Dus eigenlijk de kwaliteit van leven die je kan geven aan een mens.”
“Voor mij ligt de uitdaging vooral in het functionele. Ik kan technisch wel iets maken en het Ellen voorschotelen, maar zij moet het doen. En dat is wel een traject wat móet lukken. Het lukt geregeld niet in 1 keer, maar gaandeweg wel. Dit oppakken van de nog onmogelijkheden pakken we behandelteam breed aan. We begonnen bij Ellen met 1 knopje om haar te kunnen laten rijden en zodra zij dit kon haalde ik het weg om iets nieuws uit te proberen. Zo moest Ellen maar weer op een andere manier gaan leren rijden om functioneel steeds verder te komen. Zo gingen we elke keer stapje voor stapje verder. Net als met haar vingers. Hup Ellen, weg met dat oude spul. Nu ga je maar met een grotere reikwijdte van je vingers ook je mobiel en je omgevingsbediening bedienen. Met veel kracht lukt het een week later. En nog een week later lukt het heel goed. En dan haal ik het stiekem weer weg en gaan we door naar het volgende stapje.” Ellen vult aan: “Jij luisterde ook gewoon goed naar wat ik zei. Zo lukt het wel, zo lukt het niet. Zo gaat het wel, zo gaat het niet. Jij paste daar alles individueel op aan.”
Quido had voor zijn ongeluk een opleiding aan de middelbare technische school (mts) en zat daarna op de hogere technische school (hts). “Ze vonden me zo’n handige jongen dat ze vroegen of ik kon blijven. Ik ging een opleiding volgen voor adaptietechniek en begon daarna als medewerker. Na een managementopleiding was ik de afgelopen 15 jaar coördinator van de afdeling en heb ik de afdeling kunnen opbouwen tot een voor De Hoogstraat en de revalidant unieke inhoudelijke afdeling.” Op de vraag of Quido klachten ervaart van zijn ongeluk, antwoordt hij: “Mijn linkerarm doet het nog niet helemaal goed, zo’n 70 procent. Ik heb wel wat vaker last van mijn rug en andere lichamelijke dingen, maar het valt mee.”
Ellen ziet zichzelf ook wel in De Hoogstraat werken: “Over 5 jaar werk ik in De Hoogstraat als ervaringsdeskundige. Dat is mijn plan. Dan ga ik een team aansturen, dat lijkt me zo leuk.”
Het interview is pas net afgerond en de twee maken alweer nieuwe plannen. Ellen: “Mijn mobiel is in 2 maanden tijd al 2 keer kapot gevallen.” “Nou, daar gaan we wat voor maken dan hè!”. “Ja, kom maar op. Serieus, ik wil heel graag mijn telefoon vast kunnen houden.” “Je gaat je telefoon niet alleen vasthouden, maar ook zelfstandig naar je oor brengen. We gaan daar naar kijken Ellen.”
Ellen
Quido, met een van de innovaties op zijn hoofd die we in De Hoogstraat gebruiken
Dit verhaal is gepubliceerd op 19 november 2021
