Al 35 jaar is De Hoogstraat een vertrouwde plek voor Gijs Hofman (86 jaar). Vanaf het moment dat De Hoogstraat zich in Utrecht vestigde, komt hij er voor zijn rechteronderbeen prothese. Gijs: “In de loop der jaren is er veel veranderd, maar de goede service is nog steeds hetzelfde.”
“Lopen gaat moeizaam momenteel”, vertelt Gijs in het zorgcentrum in de Utrechtse wijk Kanaleneiland, waar hij samen met zijn vrouw Riet woont. “Ik moet eigenlijk naar de huisarts, want er zit een verharding aan mijn stomp. Heel pijnlijk. Ik kan moeilijk de deur uit, omdat mijn vrouw ziek is. De huisarts zit gelukkig wel dichtbij, daarheen lopen lukt nog net. Maar als het probleem toch de prothese blijkt te zijn, moet ik naar De Hoogstraat. Daar kan ik altijd terecht. Alleen om daar nu te komen, moet ik mijn schoonzoon of dochter vragen. En hulp vragen, vind ik lastig. Ook al staan mijn kinderen graag voor ons klaar, liever doe ik alles zelf. Dat is de aard van het beestje hè, dat krijg je er niet meer uit!”
Ingrijpend besluit
Achttien jaar was Gijs, net klaar met 2 jaar vrijwillige dienstplicht, toen hij een baantje als vrachtwagenchauffeur had aangenomen. “Na de lagere school had ik de ambachtsschool gedaan en wilde ik in dienst. Daarna was het plan om naar de automonteur opleiding te gaan. Ik was gek van auto’s. Het baantje als vrachtwagenchauffeur was ter overbrugging. Het liep anders. Met de vrachtwagen moest ik sintels ophalen uit de oude gasfabriek in Utrecht. De sintels, ofwel verbrande kolen, werden gebruikt om gas mee te stoken. De machine die de sintels optilde, pakte de neus van mijn schoen en trok mijn been mee. Ik gilde het uit van de pijn. De machine werd uitgezet, maar voor mijn onderbeen was het te laat. Hij werd helemaal blauw en zwart. In het ziekenhuis zeiden de artsen dat ie eraf moest. Een ingrijpende besluit, vooral voor mijn vader, die de knoop moest doorhakken.”
Revalideren
In het oude Antonius Ziekenhuis, dat toen nog op de plek zat waar nu De Hoogstraat zit, stuurden ze Gijs door naar een ziekenhuis in Amsterdam. “De wond wilde maar niet genezen. Ik ben zo vaak onder het mes geweest. Elke keer weer schraapte ze een stukje van het bot af. Uiteindelijk hebben ze er tot 15 centimeter onder mijn knie vanaf gehaald. Daarna heb ik maanden gerevalideerd in Revalidatiecentrum Muiderpoort. Doordeweeks verbleef ik bij een gezin in Amsterdam. In het weekend was ik thuis bij mijn moeder in Utrecht. Ik kreeg een onderbeenprothese met een leren koker aangemeten. En stompsokken om de druk te verzachten. De prothese werd bevestigd met een leren bovenbeen korset met veters en daaraan vast een verstelbare band om mijn schouder. Door het transpireren werden de stompsokken nat en ging de stomp kapot. Veel gedoe dus, vooral met warm weer.”
De Hoogstraat
Gijs gaat jarenlang voor zijn prothese controles en aanpassingen naar Amsterdam. Tot hij op een dag in een krantje leest dat De Hoogstraat vanuit Leersum naar Utrecht verhuist. “Toeval was dat ze naar het gebouw verhuisde waar ik als achttienjarige in het ziekenhuis had gelegen. Dat was leuk, maar natuurlijk niet de reden om van revalidatiecentrum te wisselen. Ik werkte en woonde met mijn vrouw en drie kinderen in Utrecht. Dus het scheelde me veel reistijd. En De Hoogstraat stond goed bekend, dus je snapt dat ik me meteen heb aangemeld. Bij De Hoogstraat kwam ik terecht bij dokter Kap, die er nu nog werkt. Een hele aardige en kundige dokter, net zoals de medewerkers van de orthopedische werkplaats. Ik kreeg meteen een nieuwe prothese met een siliconen koker. Stompsokken had ik niet meer nodig en van het zweetprobleem was ik ook meteen verlost.”
Ontwikkelingen
De jaren daarna gaan de ontwikkelingen verder en worden de protheses steeds beter. “Bij de laatste prothese, die ik sinds dit jaar heb, hebben ze mijn stomp zelfs gescand. Vroeger deden ze dat met een gispafdruk. Nu kon ik alles volgen op het beeldscherm. Fantastisch hoor en zo modern. Het is zo perfect en precies passend dat ik daardoor elk drukplekje voel. Dat kan soms ook vervelend zijn als ik iets mankeer zoals nu. De ontwikkelingen in de techniek vind ik geweldig. Het is zoveel beter dan vroeger. Laatst zag ik hier in het verzorgingshuis een vrouw met een geamputeerd been in een rolstoel. Ik vroeg haar waarom ze geen prothese had. Dat kon niet volgens haar. Ik dacht: “Ze kunnen alles tegenwoordig, dus bij jou ook vast.” Maar iedereen moet het zelf weten hoor, alleen mij niet gezien de hele dag in een rolstoel.”
Leuke dingen
“Ik heb nooit dingen gelaten door mijn prothese. Wandelen, fietsen, zelfs zwemmen, ik deed het allemaal. Alhoewel ik zwemmen geen succes vond met een prothese. Ik vind sowieso dat je niet moet laten tegenhouden door je beperking. Dingen doen die je leuk vindt, is zo belangrijk. Tijdens Corona heb ik mezelf muzieknoten leren lezen, iets wat ik altijd al wilde. Ik speel nu elke dag op mijn keyboard. Op mijn nieuwe iPad download ik dan mooie muziek. Hartstikke leuk! Ik denk wel dat mijn leven anders was gelopen zonder het ongeluk. Dan was ik automonteur geworden. Ik heb noodgedwongen in de avonduren mijn boekhouddiploma’s gehaald en ben administrateur geworden. Maar daardoor heb ik wel weer een goed pensioen. Zo zie je maar, ook al loopt het anders, het hoeft niet minder te zijn.”
Naschrift: Riet, de vrouw van Gijs is kort na het interview, op 6 juni 2023, overleden. Riet is 85 jaar geworden.
