Luciën (49 jaar) zat tien jaar geleden nietsvermoedend op zijn racefiets, toen hij ineens de grip op zijn stuur verloor en halsoverkop op zijn rug viel. Een periode van ziekenhuisbezoeken en revalideren volgde. Tegenwoordig vervoert hij zichzelf niet meer met een racefiets, maar met een handbike.
Op 31 mei 2009 fietste Luciën op de Postbaan in Rhenen. Een natuurrijke omgeving met veel heuvels. “Daar gaat het behoorlijk omhoog en omlaag. Ik fietste met mijn ene hand aan het stuur en in mijn andere hand had ik een bidon. Toen kreeg mijn voorwiel een klapband. Een fractie van een seconde aarzelde ik om de bidon terug te zetten in de houder van de fiets. Tsja, zo ben ik opgevoed. Een bidon gooi je niet in de natuur.” Die seconde is hem achteraf fataal geworden. De fiets drifte, Luciën remde en leunde achterover, maar dat was niet genoeg. Hij klapte tegen een houten paaltje en sloeg over de kop.
De val leverde Luciën twee gebroken ruggenwervels, een verbrijzelde ruggenwervel, acht gebroken ribben en een klaplong op. “Ik verging van de pijn en ik kon niet schreeuwen. Toch was er snel een meneer bij me die 112 belde. De ernst van de situatie was bij hem nog niet helemaal duidelijk, waardoor eerst een ambulancemedewerker op de motor aankwam. En dat was ook nog eens een vrouw! Niet dat daar iets mis mee is, maar ik had er een heel ander beeld bij. Het enige dat door mijn hoofd ging was ‘ik moet hier weg!’. Ik wilde weggedragen worden door sterke ambulancebroeders en in een ambulance weggevoerd worden. Dat kon niet met een motor en één vrouw.” Daarna kwam een ambulancewagen en kreeg Luciën morfine en zuurstof. Luciën merkte al snel dat het helemaal mis was. Hij ervaarde een immense pijn en vanaf zijn tepel tot zijn tenen had hij geen gevoel meer.
Diezelfde avond kreeg Luciën een tweede klaplong in het Universitair Medisch Centrum Utrecht (UMC Utrecht): “Je bent je zuurstof kwijt, je kunt niets meer. Je wilt ademhalen, maar dat gaat nog moeilijker dan door een heel dun rietje”. Vervolgens is Luciën geopereerd. De volgende dag hoorde hij de diagnose: een dwarslaesie.
Hij bleef in totaal vijf weken in het UMC. “In de tijd bij het UMC had ik onder mijn borstkas het gevoel van prikkeldraad dat werd aangedraaid. Dat schijnt vaker voor te komen. Voor de pijn kreeg ik morfine, maar dat wilde ik vaak niet. Ik was vroeger topsporter en toen werd medicatie afgeraden. Ik was eigenwijs.”
Eenmaal in De Hoogstraat ging er een wereld open voor Luciën. “Dan zie je van alles! Mensen met hersenletsel en een gipsmuts, sportieve mensen met een dwarslaesie, een elektrische rolstoel die bestuurd wordt met de mond of het hoofd.”
“De manier van revalideren vind ik erg positief. Het zelfstandig worden en zelfstandig de maatschappij ingaan staat voorop. Dat hebben ze heel goed gedaan.” Luciën heeft zes maanden gerevalideerd bij De Hoogstraat. “De eerste drie maanden zat ik intern bij De Hoogstraat door de ribbenbreuken. Ik kon helemaal niets, maar ik wilde zo snel mogelijk de sportzaal in om te fitnessen. Dat merkte ik vaak tijdens mijn revalidatie: ik wilde van alles en steeds meer, maar dat werd geremd omdat het niet ging. Ik moest mijn dwarslaesie leren accepteren. Mijn gevoel zei dat ik zo snel mogelijk moest leren staan. Ik voelde toen weinig support, maar ik ben dan ook wel eigenwijs. Al met al kijk ik er met ontzettend veel plezier op terug. Ik heb er geleerd wat ik moest leren.”
“Ik was tot en met mijn achtentwintigste wielrenner op hoog niveau. Daarna heb ik gewerkt bij een fietsproducent in Lelystad en vervolgens ben ik de fietsonderdelen ingegaan. Voor het ongeval werkte ik voor een bedrijf in Nunspeet, en daar werk ik nog steeds. Er is wel veel veranderd. Zo had ik eerst een internationale functie, waardoor ik vaak in Zuid-Afrika, Canada of Rusland was. Nu reis ik zo min mogelijk en hou ik mij vooral bezig met online databeheer. Ik heb veel geluk gehad met mijn werkgever, want hij heeft alles opgepakt tijdens het revalidatieproces. Hij hield zich bezig met wat mijn wensen zijn en hoe ik werk en privé kon combineren.”
Luciën blijft niet stilzitten. Zo is hij onder andere te zien op een handbike, een fiets die je met de hand bestuurt. Op 13 juni 2019 doet hij mee met de Handbikebattle en vertegenwoordigt hij De Hoogstraat, samen met andere revalidanten.
(geplaatst op 12 juni 2019)
