Een ervaringsreis waar iedereen samen en gelijk is, een wereld die je altijd wenst, een droomwereld. Dit zijn nog maar enkele ervaringen van oud-revalidanten en deelnemers Benjamin en Rosa en kinderfysiotherapeut Annemay en therapie-assistent Hetty van De Hoogstraat als ze vertellen over de Mentelity Games. Eén ding weten ze zeker: “Volgend jaar gaan we weer!”
Het was een idee van Bibian Mentel, oprichtster van de Mentelity Foundation, die in 2019 opgenomen was bij De Hoogstraat. Altijd kijkend naar de mogelijkheden, leek het haar wel wat om met de hele revalidatie-afdeling te gaan skiën. Na haar overlijden in 2021 en na Corona onderzochten De Hoogstraat en de Mentelity Foundation de mogelijkheden. Die laatste, samen met De Hoogstraat Vriendenfonds, maakten het mogelijk dat elf gezinnen met een kind met een fysieke uitdaging, begin april afreisden naar de bergen in Saas-Grund in Zwitserland.
Annemay: “Samen met mijn collega sporttherapeut Marie-José benaderden we de gezinnen, waarvan hun kind door ons wordt behandeld of eerder in behandeling is geweest. Allemaal waren ze toe aan een sportieve uitdaging en sommigen hadden een skihulpvraag. We wisten dat zij zelf zo’n reis nooit zouden maken, omdat ze recent zijn gestart binnen de revalidatie of niet wisten dat dit binnen de mogelijkheden lag van hun kind. Heel begrijpelijk, want als je kind nog niet zo lang een dwarslaesie heeft, een spierziekte of hersenletsel, is dat een enorme uitdaging. Het mooie van deze reis is, dat de beperking, groot of klein, er niet toe doet. Het gaat alleen om wat je wél kunt. Marie-José en ik gingen net als alle andere vrijwilligers mee als begeleiding. Elke deelnemer had een eigen begeleider. Van tevoren hadden we allemaal een zitskicursus gehad. Voor ons was het wennen dat we onze behandelrol moesten loslaten. Soms was het wel handig dat wij de behandelgeschiedenis van de kinderen kenden. Als andere vrijwilligers vragen hadden over een kind dat zij begeleidden, dan konden wij net iets meer informatie geven. Uiteraard altijd met toestemming van de ouder. Of in het geval van Benjamin, waarbij wij de inschatting maakten dat hij na twee dagen zitskiën ook gewone ski’s wel eens kon proberen.”.
Marie-José en Annemay
Alle revalidanten, ouders en medewerkers van De Hoogstraat
Benjamin (10 jaar), die in 2020 werd aangereden door een vrachtwagen en opnieuw moest leren lopen, kon zich niets voorstellen bij een skireis. “Eigenlijk had ik vooral zin in sneeuw en schnitzels, toen mijn moeder zei dat we gingen skiën. Dat het zó leuk was, had ik nooit verwacht. Ik begon in een zitski. Na twee dagen mocht ik het al op gewone ski’s proberen. Twee begeleiders hielpen me. Aan het eind van de week kon ik een stukje los. Op de laatste dag ben ik zelfs tweede geworden van alle deelnemers met de slalomwedstrijd. Toch vond ik zitskiën leuker, omdat ik daarmee harder ging. Ik houd van snel. In de zitski ging ik ook de rode piste af en naar het funpark en ik mocht vanaf de schans op het luchtkussen. Elke middag na het skiën speelde ik met een vriendje, die ik tijdens de reis leerde kennen. We vonden een supergrote ijspegel, rolden van de schans en speelden met Willem, een grote St. Bernard. Ik vond het fijn dat iedereen van de groep iets had. Niemand keek raar naar elkaar, zoals in het gewone leven. Afgelopen zomer bij het zwembad had ik dat nog. Zoveel mensen staarden naar mijn litteken, echt niet leuk. Ik vond het ook fijn dat ik in deze groep niet de laatste was. In een gewoon skigroepje was dat vast gebeurd. Door het ongeluk kan ik mijn knie niet strekken en ben ik snel moe. Hier wachtte iedereen op elkaar en hielp elkaar. Het voelde alsof we allemaal gelijk waren en samen.”
Rosa (16 jaar) denkt er net zo over. “We waren een soort grote familie. Iedereen had iets, er was geen verschil. Normaal word je zo aangestaard. Mijn zenuwen zijn beschadigd door bestraling. Daardoor heb ik een incomplete dwarslaesie. Eerder ging ik met school skiën in SnowWorld. Ik kan alleen in een zitski. Iedereen keek, omdat het anders was. Hier zat bijna iedereen in een zitski, het was juist stoer. Er waren ook Paralympische zitskiërs mee. Zij waren zo goed. Ik dacht: “Als zij het kunnen, kan ik het ook vast leren.” Door deze reis heb ik sowieso geleerd meer in mogelijkheden te denken. Gewoon dingen proberen, dan zie ik wel of het lukt, en anders is er altijd wel een oplossing. Die energie voelde je bij iedereen. Ik had altijd last van hoogtevrees. Maar vanaf het eerste moment in de zitski speelde dat niet meer. Ik was steeds samen met een begeleider, dat voelde veilig. We zaten aan elkaar vast met een lint. Ik leerde bochten maken en de zitski besturen. De zon, de sneeuw, de bergen en het gevoel van vrijheid, als ik naar beneden raasde, gaf zo’n kick. Het leek een droomwereld. De laatste dag ben ik zelfs van een piste van 3100 meter naar beneden gegaan. Dat had ik voor deze reis echt nooit gedurfd.”
Rosa op haar zitski
Benjamin op zijn zitski
Annemay: “Ik zag alle kinderen maar ook de ouders groeien tijdens deze reis. Ouders durfden hun kinderen los te laten en zagen dat het goed ging. Kinderen waren trots als ze van de piste naar beneden gingen. Dat gaf zo’n boost aan zelfvertrouwen. Samen iets sportiefs doen, werkt verbindend. Nieuwe contacten werden gelegd. Deelnemers zagen andere deelnemers dingen doen die zij misschien nog niet konden, maar ze zagen wel dat het mogelijk is. Bijvoorbeeld een zitskiër die over de piste raast, beneden snel een transfer maakt naar een rolstoel om vervolgens zelf naar het toilet te gaan en weer terug. Zo’n reis als dit past daarom ook helemaal binnen de revalidatie. Doen en ervaren. Met de bus op reis, onderweg naar de toilet bij een tankstation, naar een hotel of appartement, een skilift in en je eigen fysieke grenzen ontdekken en verleggen. In het revalidatiecentrum leer je het, dit is de praktijk. Voor mij smaakt dit naar meer, ook met andere sporten. Ik gun iedereen zo’n ervaringsreis.”
Hetty, die tijdens deze reis voor alle vrijwilligers kookte, sluit zich hier helemaal bij aan. “De eerste keer dat ik die berg op kwam, werd ik emotioneel bij de aanblik van al die sportende mensen. Het was zo mooi om te zien. Iedereen was vrolijk en hielp elkaar. Zoveel samenhorigheid zie je niet vaak. Dit is hoe je de wereld wil hebben!”
Hetty en een moeder van een revalidant
Revalidanten met de medewerkers van de Mentelity Games
Dit verhaal is gepubliceerd op 7 juni 2022
