Een jaar nadat Arie-Jan Lommers (47 jaar) een incomplete hoge dwarslaesie oploopt, raast hij in een zitski de berg af. “Toen ik door De Hoogstraat werd gevraagd om mee op skireis te gaan dacht ik: “Ik kan me druk maken over beren op de weg, maar stel dat het wél lukt, hoe gaaf zou dat zijn.”
“Voor het ongeluk hadden we net wintersportspullen gekocht. Het was een grote wens van mij en mijn vrouw Marion om samen met onze kinderen: Tijs (14 jaar), Anna (10 jaar) en Pepijn (7 jaar) te gaan skiën. Vlak na het ongeluk heeft mijn vrouw alle spullen retour gestuurd. Een skireis zat er niet meer in. Op mijn racefiets was ik achterop een remmende auto geklapt. Mijn helm en fiets waren nog helemaal intact, mijn nek gebroken. Anders gezegd: “Ik had de hoofdprijs gewonnen in de verkeerde loterij.”
“Toen ik bij De Hoogstraat binnenkwam, kon ik helemaal niets. Mijn prognose was heel slecht. Mijn benen en handen deden helemaal niks. Ik kon alleen mijn armen optillen. Ik revalideerde zes maanden intern van maart tot september. Daarna zat ik nog een paar maanden in dagbehandeling. Bij De Hoogstraat heb ik dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit weer zou kunnen. Mijn eerste stapjes met een loopwagen. Dat was het enige moment dat ik van blijdschap heb gehuild. Maar ook met rolstoel de roltrap op in Hoog Catharijne, met stokken lopen en zelf de trap op lopen.”
“Samen met mijn therapeuten verlegde ik mijn grenzen. Als je dat maar vaak genoeg doet, krijg je steeds meer vertrouwen in jezelf. Dat gaf ook het laatste zetje om mee te gaan skiën. Het hielp ook mee dat het nog een half jaar duurde voordat we zouden gaan. Ik had tijd om sterker te worden en meer energie te krijgen. Mijn vrouw en kinderen waren meteen enthousiast toen ze het hoorden. ‘Gaan!’, riepen ze in koor. Haha, dat snap ik wel, want mijn skireis was de toegangspoort tot een gezamenlijke skivakantie met het gezin.”
“Samen met nog drie andere oud-revalidanten met een dwarslaesie en vier begeleiders van De Hoogstraat reisden we met twee busjes naar Oostenrijk. De reis ging prima. Het scheelt dat ik inmiddels gewend ben aan lang zitten. Geen van de deelnemers had eerder in een zitski gezeten. De begeleiding wist precies wat ons te wachten stond. Het was voor hen de tweede keer dat ze met oud-revalidanten op skireis gingen. Alles was top geregeld. Het appartement was prima en aangepast. Op de piste tilden ze ons in de zitski’s.”
“Voor mij was het lastig om met mijn handen de skistokken vast te houden. Door de hoogte van mijn dwarslaesie heb ik een verminderde handfunctie. Maar het lukte. Het was geweldig om snel naar beneden te razen. Evelien, mijn begeleider skiede achter me en hield de zitski vast en in balans. Al snel leerde ik zelf te sturen. Het is me uiteindelijk net niet gelukt om zelfstandig met de zitski naar beneden te komen. Ik voelde dat ik dichtbij zat, dus wie weet lukt het een volgende keer.”
De reis was voor mij een hoogtepunt. Ik vond het heerlijk om weer even weg te zijn na een jaar lang revalideren. Zon, sneeuw, veel lol en grenzen verleggen. Ik leerde van de andere deelnemers, die al langer hun dwarslaesie hadden. Hoe ze ermee omgingen en hun levens leiden. Een van hen gaat bijvoorbeeld elke zomer met zijn bus met de vouwwagen erachter kamperen. Niet zeuren maar dingen aangaan, die mentaliteit zag ik en dat spreekt me aan. Ook al moet je daar wat meer voor organiseren dan iemand zonder een dwarslaesie. Maar als het dan lukt, geeft dat zo’n kick.”
“Natuurlijk was het soms ook even slikken. Toen ik bovenaan die berg stond en me realiseerde dat ik nooit meer samen mijn kinderen die berg af zal skiën. Dat hoort erbij, eerste keren zijn confronterend. Hoe leuk ook, het verlies voel je ook.”
“Na het ongeluk is de wens om met het gezin te skiën alleen maar groter geworden. We zijn ons nu extra bewust van dat samen herinneringen maken heel belangrijk is. Dankzij de skitrip weet ik hoe ik het aan moet pakken. Een aangepast appartement, een zitski en een skileraar, dan komt het goed. De reis ernaartoe is nog wel een dingetje. Mijn vrouw rijdt niet op de snelweg. Maar ik ga zorgen dat ik zelf weer kan rijden. Door de skitrip is mijn vertrouwen gegroeid. Het is allemaal niet zo ingewikkeld als je het al een keer hebt gedaan. Intussen ben ik alweer twee keer met het vliegtuig weggeweest. Ik dacht: ‘Als een skireis lukt, kan ik ook met het vliegtuig.’”
Dit verhaal is gepubliceerd op 1 juli 2022
